Szariat #1

Wznawiam, odświeżam rzecz, która chodzi mi po głowie od dawna. I nadal nie znalazłem polskiej wersji tych tekstów. Więc jest to jak najbardziej zasadne. W najbliższym czasie zamknę też czytanie Koranu (zrobię eBooka) i będziemy mieli komplet wiedzy o Islamie.

Wiec nie docinam się od krytykowania religii. Co to, to nie.

Tyle wstępem do odświeżenia.

Do meritum…

Szariat jest prawem wywodzący się bezpośrednio z Koranu i sunny (opowieści z życia Mahometa). Mahomet jest w Islamie wzorem do naśladowania w każdej sferze życia. Jeśli w sunnie jest opisane jak Prorok się podcierał, to wskazane jest, żeby muzułmanie robili to tak samo. Tyle podstawy.

Teraz kilka słów samej konstrukcji i sposobie stosowania szariatu. O tym też mówią pierwsze „Problemy” w tekście. Wrzucę teraz trzy pojęcia, z którymi się zetkniemy i bez których nie skumamy, o co chodzi (pozostanę przy angielskiej pisowni tych pojęć).

Ijtihad – to praktyka „niezależnego rozumowania” w islamskiej legislacji. Dlaczego to jest w cudzysłowie? Bo nie oznacza to dowolnej interpretacji. Co to, to nie! Ijtihad to wnioskowania z analogii na podstawie Koranu, sunny, historii prawa i teologii w odniesieniu do spraw, które nie są wprost zaadresowane przez szariat. Czyli nie mówimy tutaj o dowolności decyzji. Mówimy o podciąganiu nierozstrzygniętych problemów pod już rozstrzygnięte w totalnej zgodzie z religijnymi źródłami Islamu.

Mujtahid – to uczony muzułmański, który jest uprawniony do stosowania ijtihad. Jest swoistym „doktorem prawa” w świecie islamskim.

Taqlid – oznacza postępowanie zgodnie z wykładnią Mujtahida.

Na początek to wystarczy. Jeśli będą się pojawiać dodatkowe pojęcia, będę je wyjaśniał na bieżąco.

Oryginał znajdziecie TUTAJ. Tłumaczenie jest moje, więc jeśli macie obawy, co do obiektywizmu – to macie rację.

Czytajcie oryginał lub uczcie się arabskiego :)

Zaczynamy!

Problem 1: Konieczne jest by Muzułmanin wierzył w fundamenty wiary zgodnie z własną wiedzą i zrozumieniem, i nie może słuchać i podążać za nikim na podstawie tylko danego słowa, na przykład – nie można podążać za kimś tylko na podstawie tego, że on powiedział, że ma racje. Jednakże, jeśli ktoś, kto posiada wiarę w prawdziwy Islam i znajduje to pokrycie w jego czynach, jest muzułmaninem i wierzącym w Boga (Mo’min), nawet, jeśli nie jest zbyt oddanym wiernym, prawa będą mu służyły dobrze. W odniesieniu do praw religijnych, poza tymi, które są jasno i jednoznacznie sprecyzowane lub bezdyskusyjne, osoba musi:

• Być Mujtahidem, zdolnym do wnioskowania i dedukcji z religijnych źródeł i dowodów;
• Jeśli nie jest Mujtahidem, powinien słuchać i być posłusznym wyrokom (fatwa) Mujtahida;
• Jeśli nie jest Mujtahidem ani wyznawcą (Muqualid), powinien działać z ostrożnością, w taki sposób by zapewnić spełnienie obowiązku religijnego. Na przykład, jeśli Mujtahid uważa jakiś akt za zabroniony (haram), ale inni uważają, że nim nie jest, to nie powinien tego robić. Podobnie, gdy Mujtahid uważa jakiś czyn za obowiązkowy (wajib), podczas gdy inni uważają ze jest on jedynie rekomendowany (Mustahab), powinien być dokonany. Dlatego obowiązkiem dla osób niebędących Mujtahidami lub nie zdolnych do używania środków ostrożności (Ihtiyad), jest słuchanie i postępowanie zgodnie z wytycznymi Mujtahida.

Komentarz: To prawo mówi jasno – nie ważne, co myślisz i co uważasz – masz słuchać prawodawców. Nie jesteś uprawniony do samodzielnego stanowienia interpretacji świętych pism w zakresie jakichkolwiek praw. Masz słuchać tych, którzy są do tego wyznaczeni.

Problem 2: Taqlid w prawach religijnych oznacza działanie zgodnie z werdyktami Mujtahida. Konieczne jest, żeby Mujtahid był mężczyzną, wyznawcą dwunastu imamów (Shi'ah Ithna Ash'ari), osobą dorosłą, o zdrowych zmysłach, urodzoną z prawego łoża, żywą i sprawiedliwą. Osobę określa się, jako sprawiedliwą, gdy wykonuje wszystkie czyny, które są obowiązkowe dla niej i nie robi żadnych rzeczy zabronionych. Znakiem, ze ktoś jest sprawiedliwym jest to, że ktoś ma wyraźnie dobry charakter i jeśli wypytać ludzi z jego miejsca zamieszkania, sąsiadów, lub tych, z którymi mieszka to potwierdzą jego dobre zachowanie. I jeśli wiemy, że werdykty Mujtahida są odmienne od tego, co spotyka nas w codziennym życiu, konieczne jest by Mujtahid zyskał poparcie A’lama (najbardziej wykształconego w doktrynach i naukach Islamu), który rozumie boskie prawa lepiej niż jakikolwiek współczesny Mujtahid.

Komentarz: Poza oczywistym wyznaczeniem tego, że Mujtahid może być wyłącznie mężczyzną, mamy tutaj jeszcze jedną ważną rzecz. Otóż Mujtahid ma nadrzędnego sobie typka, czyli A’lama. A’lam to ktoś, kto jest w praktyce Ulemem lub Imamem (islamskim duchownym). Mujtahid jest poza stanem kapłańskim, więc musi podlegać komuś z kleru…to jasne!

Problem 3: Istnieją trzy sposoby identyfikacji Mujtahida i A’lama:

• Gdy osoba jest pewna, że dana osoba jest Mujtahidem lub uczonym. By to uczynić, sama musi być uczona i posiadać zdolność do identyfikacji Mujtahida lub A’lama;
• Gdy dwie osoby, które są uczone i sprawiedliwe i posiadają umiejętność do identyfikacji Mujtahida lub A’lama, potwierdzą, że dana osoba jest Mujtahidem lub A’lamem i nie spotkają się z opinią dwóch innych uczonych, którzy to zakwestionują. Faktycznie, bycie Mujtahidem lub A’lamem może być ustalone poprzez świadectwo tylko jednej, zaufanej i wiarygodnej osoby;
• Gdy grupa ludzi uczonych, którzy posiadają umiejętność do identyfikacji Mujtahida lub A’lama, zaświadczą, że dana osoba jest Mujtahidem lub A’lamem, po warunkiem, że wyznaczony jest zadowolony z ich świadectwa.

Komentarz: Czyli wszystko jest arbitralne. Żadnych testów, żadnych faktycznych umiejętności. Wystarczy przekonać kilka osób i gotowe – zostajesz personą w społeczności…

Problem 4: Jeśli ktoś wie, że wyrok Mujtahida różnią się od codziennych praktyk, oraz, że niektórzy Mujtahidzi są bardziej zdolni od innych, ale jest niemożliwe ustalenie najzdolniejszego, wtedy powinien działać w oparciu o werdykt już wydany. Jeśli jest niemożliwe działanie z uwzględnieniem tego wyroku, to powinien podążać za oceną Mujtahida, których uchodzi za najlepiej wykształconego, zdolnego. Jeśli ustali, że obydwaj są podobnego poziomu, wtedy ma wybór.

Komentarz: Szok! Muzułmanin może wybrać pomiędzy Hitlerem a Stalinem. WOW! Ale w żadnym wypadku nie wolno mu myśleć samodzielnie!

Problem 5: Są cztery metody pozyskiwania werdyktów Mujtahida:

• Gdy człowiek słyszy samego Mujtahida.
• Gdy werdykt Mujtahida jest cytowany przez dwie sprawiedliwe i uczciwe osoby.
• Gdy człowiek słyszy werdykt od osoby, z której stanowiskiem się zgadza.
• Poprzez czytanie książki Masae’l (zbiór praw, kodeks), po warunkiem, że zgadza się z prawdziwością książki.

Komentarz: Nie za bardzo kumam, o co chodzi z tym zgadzaniem się. Zapewne chodzi o to, że w głowie muzułmanina, werdykty są zgodne z wykładnią Koranu i Sunny. Oczywiście pojawia się tutaj problem interpretacji, ale jak wiemy, tylko wybrani mogą interpretować Koran, a reszta to barany, wiec nie mamy problemu.

Problem 6:Tak długo jak osoba jest pewna, że werdykt Mujtahida się nie zmienił, może działać zgodnie z tym co jest zapisane w księdze Mujtahida. Jeżeli podejrzewa, że werdykt mógł się zmienić, musi zbadać sprawę.

Komentarz: To jest akurat logiczne.

Problem 7: Jeśli wysoko postawiony, wyedukowany Mujtahid (A’lam Mujtahid) wydaję fatwę (zakaz, klątwę) w jakiejś sprawie, wyznawcy nie mogą działać w zakresie tej fatwy zgodnie z orzeczeniem innego Mujtahida. Jeśli jednak nie wydaje on fatwy, a jedynie ostrzeżenie (Ihtiyat), że człowiek powinien w takiej to, a takiej sytuacji robić coś, na przykład, jeśli mówi, że jako środek zapobiegawczy, w pierwszej i drugiej codziennej modlitwie (Rak'at of the Salat) powinien czytać kompletną Surę po Surze „Hamd”, wyznawca może działać na tej podstawie, co jest nazwane obowiązkowym zapobieganiem (Ihtiyat Wajib) lub działać pod fatwą innego Mujtahida którego słuchanie jest dozwolone. Jeżeli jednak drugi Mujtahid zarządzi, że sama Sura „Hamd” wystarczy, wtedy można nie odmawiać drugiej Sury.

Komentarz: Tutaj zaczynamy widzieć już do jakiego poziomu te werdykty schodzą. A będzie tylko lepiej…

Problem 8: Jeśli A’lam Mujtahid zaobserwuje ostrzeżenie przed lub po wydaniu fatwy, na przykład, jeśli mówi że naczynie nieczyste (Najis) jest raz umyte w wodzie Kurr (około 388 litrów), to staje się czyste (tahir/pak), jednak jako środek zapobiegawczy, powinno być umyte trzy razy, wyznawcy mogą nie działać według ostrzeżenia. Takie ostrzeżenie jest nazywane rekomendowanym (Ihtiyat Mustahab).

Komentarz: Czyli mamy fatwę jako bezwzględny nakaz prawny, zwykłe, obowiązkowe i rekomendowane ostrzeżenia, które są wskazane, ale nie są bezwzględnie wymagane. Niech żyje wolność!

Problem 9: Jeśli Mujtahid umrze, to jego wyznawcy muszą stosować się do jego wytycznych tak, jakby żył. Jeżeli był on bardziej uczony niż żyjący Mujtahid, wyznawca orientujący się w codziennych wyznacznikach kodeksu, musi nadal podążać za werdyktami nieżyjącego Mujtahida. Jeśli jednak żyjący Mujtahid jest lepiej wykształcony, wtedy wyznawca musi się do niego zwrócić o radę i żyć zgodnie z jego werdyktami.

Komentarz: Czyli – niech naszym sędzią będzie trup, skoro nowy jest głupi…

Problem 10: Jeśli ktoś działa zgodnie z fatwą Mujtahida w danej kwestii, a po jego śmierci zaczyna wyznawać innego Mujtahida, nie może działać zgodnie z fatwą martwego Mujtahida.

Komentarz: Czyli nie można zaczerpnąć z mądrości dwóch uczonych. Trzeba albo słuchać trupa, albo całkowicie oddać się pod sądy nowego tyrana.

Problem 11: Obowiązkiem wyznawcy jest znajomość kodeksu dotyczącego spraw codziennych.

Komentarz: Zbędny…

PS. Dziś jeszcze podsumuję gównoburzę z narodowcami i facebookiem...bo debile czytają i nie rozumieją wszystkiego, wiec pójdę im z pomocą...