Komiksy mojego świata

Zacząłem czytać znowu komiksy. I sobie to chwalę bardzo! 

Wiele osób zapewne uzna to za niedojrzałe i dziecinne, ale powiem Wam jedno, jeśli tak uważacie. Chuja się znacie, gówno wiecie i w dupie byliście. Ja uwielbiam komiksy. Co prawda czasem mnie drażni zmiana rysownika w ciągu serii, czasem widzę to, co się dzieje, inaczej. Ale to przecież podobnie jak z książkami. I owszem, rozpoznaję różnicę od książek i pewną wadę komiksów. Przede wszystkim komiks daje pewne ograniczenie w kwestii gry wyobraźni z treścią. Jest poniekąd gotowym wizualnie medium. Ma jednak te przewagę nad filmem, że widzimy co dziesiąty kadr akcji i w niektórych momentach naprawdę musimy wsiąknąć w historię, żeby zrozumieć, co się dzieje w fabule. Ma jeszcze jedną wadę. Komisy są za krótkie! Owszem, są nowele graficzne mające po kilkadziesiąt, nieraz nawet sto-kilka stron, ale i tak po ich przeczytaniu czuje niedosyt. Chcę więcej!

Nie interesują mnie purystyczne dystynkcje między seryjnym komiksem z uniwersum DC, Marvela czy Vertigo, a nowelą graficzną. Dla mnie to są komiksy i w tym momencie na tym się skupię. Znam i rozpoznaję różnicę, nie chciałbym jednak w tym momencie wnikać w podziały. Przyjmijmy, że na potrzeby tej dyskusji komiksy to wszystko, co jest historią opowiedzianą przy pomocy obrazków i dymków…

Co mnie kręci w komiksach? Przede wszystkim to, czego nie ma w filmach. Głębia postaci i problemy, jakie są stawiane przed bohaterami. Filmy są papką przygotowaną dla średnio inteligentnego odbiorcy. Komiks, żeby mógł być odebrany w całości, powinien być czytany jak książka. Z tą różnicą, że zamiast opisów mamy obrazki…no i to, co jest miedzy obrazkami musimy sobie sami dopowiedzieć. To jest główna potęga komiksu. Podczas gdy w książce musimy napisać, że bohater wyszedł z pokoju, w komiksie po prostu pokazujemy go na tle drzwi, a następnie na zewnątrz. Więc komiks jest jakby medium, które można umieścić pomiędzy książką a filmem. Uzupełnia to spektrum pozostając przy głębi postaci i wątków, przedstawiając jednak świat pokazany, lecz nadal niedopowiedziany.

Teraz w kilku zdaniach i obrazkach przedstawię Wam kilka moich ulubionych tytułów. I naprawdę wracam do tych serii, mimo, że często już się pokończyły J

Kaznodzieja

Jak ktoś nie zna, nie słyszał albo nie wiem o istnieniu tej serii, to powinien pokryć się bąblami i zejść na dwa dni do piwnicy. Wstyd. Jeden z najlepszych komiksów! Historia kaznodziei z Teksasu, który zostaje opętany przez nadnaturalną istotę o imieniu Genesis, co powoduje, że on i jego kościół zostaje zrównany z ziemią. Oczywiście giną wszyscy wierni zebrani w budynku. Genesis to wynik ostrej, seksualnej zabawy anioła z demonem. Jako, że zawiera w sobie zarówno czyste zło jak i czyste dobro, ma moc porównywalną z samym Bogiem.

I tak obdarzony Jessie Custer najpierw ucieka z Teksasu, później spotyka kilka dość charakterystycznych indywiduów - Świętego Zabójców, Graala czy Dupogęba. Naprawdę polecam ten komiks. Zwłaszcza, że zaraz przestanie być dość elitarnym odkryciem, bo 7 lutego stacja AMC oznajmiła, ze rozpoczyna zdjęcia do pilota autorstwa Setha Rogena (na szczęście Seth nie będzie w tym grał).

Sandman

To jest absolutny mistrz! Całą serię napisał Neil Gaiman. Całość to 86 albumów (75 serii plus 11 poza serią). Co ciekawe, kontrakt Gaimana mówił o tym, że seria się kończy jak jemu się znudzi pisanie J

O co chodzi? Otóż w tym uniwersum istnieje rodzina, rodzeństwo Nieskończonych: Los, Śmierć,

Zniszczenie, Rozpacz, Pożądanie i Maligna (dawniej Marzenie) i Sen. Bohaterem jest ten ostatni, który zostaje przez przypadek uwięziony przez maga na początku XX wieku i jest trzymany w niewoli przez 70 lat. Po tym jak się uwalnia musi odebrać swoje narzędzia i odbudować swoje królestwo.

Komiks nie jest łatwy w odbiorze i zawiera mnóstwo nawiązań do mitologii, religii i wierzeń, ale także do literatury czy samego uniwersum komiksów (na samym początku serii pojawia się Liga Sprawiedliwości).

Pozycja obowiązkowa dla wszystkich, którzy kochają literaturę Gaimana, lub po prostu chcą się przekonać, ze komiks może być ambitnym i wartym uwagi produktem kultury.

Ja czytam w oryginale, bo w Polsce wyszło tylko 21 albumów (17 z serii i 4 poza).

Lobo

Ostatni Czarnianin. Absolutny hit. Jedyne, czego brakuje to wersji full 18+. Bo chętnie poczytałbym jak Lobo rzuca mięsem zamiast fastrygować wszystko „półprzekleństwami”.

Historia Czarniania, który jako jedyny urodził się z ładunkiem wszystkich złych emocji całej jego rasy i w konsekwencji wyeliminował wszystkich, łącznie ze zniszczeniem swojej rodzinnej planety – a wszystko dla zabawy. „Jestem ostatnim Czarnianinem. Rozpieprzyłem cała swoją planetę, jako szkolny projekt naukowy – wystawiłem sobie szóstkę” – jak opisuje swoją genezę sam Lobo. Jest wagabundą, łowca nagród i najemnikiem. Jest nieśmiertelny i sam sobie to wywalczył, zarówno w piekle jak i niebie – po prostu nikt go nie chce u siebie...taki chaos i zamieszanie wprowadza.

Uwielbiam kreskę w tych komiksach, teksty, nawiązania i pastisze, które są główna pożywką fabuły. Polecam wszystkim, którzy szukają w komiksach czegoś więcej niż tylko odwołań do honoru, sprawiedliwości czy porządku. Czysta rozrywka

Deadpool

Mój ostatni konik. Tylko nie wyjeżdżajcie z wersją z filmu bo rzygnę. Wade Wilson, czyli Deadpool to typowy anty-bohater, czyli taka postać, która nie chce być bohaterem i ma w dupie ratowanie świata, ale jakoś tak wychodzi, że to robi. Przy okazji zostawiając po sobie, zupełnie świadomie, chaos i zniszczenie. Deadpool znany jest, jako „Merc with the Mouth” (jak ktoś chętny to proszę to sobie elegancko przetłumaczyć). Po prostu nigdy nie przestaje nawijać.

Co mnie kręci w komiksach Deadpool’a? Przede wszystkich to nie są komiksy wyłącznie o rozpieprzaniu wszystkiego dookoła w rytm śmiesznych dykteryjek. To pozycje o poszukiwaniu samego siebie i o radzeniu sobie z przeciwnościami losu. Osobiście dla mnie na te chwile pozycja numer jeden.

Jestem dopiero w końcówce pierwszej serii, więc jeszcze coś o tym napiszę J

***

Myślę, że jak sięgniecie po którykolwiek z powyższych tytułów to na początek wystarczy.

Wspomnę tylko, że czytam i wracam do takich tytułów jak „Lucyfer”, „Technokapłani”, „Spawn”, „Green Lantern” czy seria X-men we wszystkich typach i odsłonach.

Dlatego właśnie jak powstaje film w oparciu o komiks, to czasami po prostu aż mi się srać chce, jak widzę, jak zjebali daną postać.

***

To tyle na dziś.

Wiem, że miało być kontrowersyjnie, ale jakoś nie mogę się oderwać od fikcyjnych światów, miedzy innymi w mojej książce…przy okazji wpadłem na pomysł kolejnej i nie wiem, czy to nie zaważy na moim czasie wolnym, który poświęcam napisanie tutaj…będę robił co mogę…tymczasem!